مگو بـدن، ز تن جـبـهه جان در آوردند           به جای اشک، جگر از نهان در آوردند

وطن پُر از گل پرپر شده است و عطرآگین           ز دشت لاله ز بس ارغــوان در آوردند

شما گـروه تـفـحّـص به خـاک بـنـویسیـد           دُر از خــزانــه این خاک‌دان در آوردند

زمین ز مین پُر و اینان ز من سفر کردند           ز آسـمـان سـر از این آستـان در آوردند

همـیـن تـبـار تـبّـری تـبـر به دوش شدند           دمـار از  بت و از بـتـگـران در آوردند

حرامشان که شکم‌پارگان فرصت جوی           تـنـور گـرم شـمـا بود و نـان در آوردنـد

و من به جَیب سر و سر به زیر کاین مردان           چه سـرفـراز سر از امتحان در آوردنـد